ZARZĄD ZABUDOWY
PLACU KRASIŃSKICH
Kompleks Urbanistyczny Wymiaru Sprawiedliwości na Placu Krasińskich w Warszawie został zrealizowany w ostatnich latach XX wieku, z przeznaczeniem na siedzibę Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego, z parkingiem podziemnym. Była to pierwsza tej rangi inwestycja budżetowa w Warszawie od wielu lat.
Fragment ważnej dla miasta przestrzeni został ukształtowany z poszanowaniem historii, z należną powagą adekwatną do funkcji obiektu, z nowatorskim podejściem do wykorzystania materiałów budowalnych i technologii oraz zastosowaniem rozwiązań ekologicznych.
Projekt autorstwa prof. arch. Marka Budzyńskiego i arch. Zbigniewa Badowskiego.
Proces realizacji był prowadzony przez Zarząd Zabudowy Placu Krasińskich ZZPK – zespół pełnomocników I Prezesa Sądu Najwyższego, Ministra Sprawiedliwości, Prezydenta Miasta st. Warszawy i Wojewody Warszawskiego.
Przewodniczącym został Antoni Cyran, dyrektor Biura Prezydialnego w Sądzie Najwyższym. Sąd Najwyższy reprezentował również Zdzisław Macias, Ministerstwo Sprawiedliwości Wiesław Rybka, Sąd Apelacyjny Teresa Wacińska. Jako pełnomocnicy Prezydenta Wyganowskiego członkami ZZPK byli Jerzy Kulik i Małgorzata (Kotarska) Rapacka oraz Ryszard Dmowski. Konsultantem ZZPK do spraw procedur przetargowych i innych kwestii związanych z organizacją i przebiegiem budowy został Robert Rzesoś.
Proces inwestycji trwał od września 1994 do 11 listopada 1999 roku, kiedy Prezydent Aleksander Kwaśniewski wręczył Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego decyzję o pozwoleniu na użytkowanie obiektu.
Organizacja przedsięwzięcia spoczywała na Zarządzie Zabudowy Placu Krasińskich, który funkcjonował wg zasad opisanych w Regulaminie ZZPK. Taka forma działania dała niezwykle pozytywne rezultaty. Żadne komplikacje nie zakłóciły tempa budowy, która zakończyła się w przewidywanym terminie i zmieściła w zaplanowanych kosztach, ze zwrotem niewykorzystanych środków do budżetu Państwa.
ZZPK miał na celu uzyskanie pozwolenia na budowę, doprowadzenie do odbioru robót budowlanych i wydania decyzji o dopuszczeniu obiektu do użytkowania. Generalnym projektantem była pracownia Budzyński Badowski Kowalewski Architekci Sp. z o. o., wykonawcą – Konsorcjum Hydrobudowa 6 i Budokor S.A., inspektorem nadzoru SAP Projekt Sp. z o.o.
Wykonanie ekspertyzy geotechnicznej ZZPK zlecił dr. inż. Tadeuszowi Kańskiemu.
Decyzja administracyjna o pozwoleniu na budowę pozwoliła na uruchomienie pod rządami ustawy o zamówieniach publicznych z 1 stycznia 1995 r., najprawdopodobniej pierwszego w Polsce, tak dużego przetargu na roboty budowlane. Podpisanie umowy nastąpiło w sytuacji, kiedy kwota kontraktu przewyższała zagwarantowane środki z budżetu Państwa. O kontynuowaniu działań zdecydowała argumentacja Antoniego Cyrana, który przekonywał o działaniu w stanie „świadomości rangi prowadzonych prac, momentu dziejowego, jakim było dźwiganie się Polski z postpeerelowskiej ruiny i racja stanu”.
Kontrakt został podpisany 15 czerwca 1996 roku z trzyletnim terminem wykonania.
Budowa zaczęła się od przesadzenia czterdziestu lip z terenu budowy do Parku Krasińskich. Z sukcesem. Wszystkie się przyjęły. W trakcie wykopów znaleziona została średniowieczna studnia, którą pieczołowicie wydobyto i uratowano. Projekt został wykonany z zastosowaniem pionierskich, nowatorskich technologii, z użyciem szkła konstrukcyjnego, z ogrodami na dachach. Szklana, wisząca klatka schodowa była dziełem konstruktora Andrzeja Krawczyka. Ściany szklane zrealizowano z zastosowaniem konstrukcji planarowych, w których warstwa konstrukcyjna i osłonowa są szklane. Miedź, obok szkła, stali i łupka norweskiego, była jednym z czterech głównych materiałów, z których powstał budynek. 86 sentencji prawa rzymskiego, każda po łacinie i po polsku, zostało zapisanych na frontowych kolumnach. Gmach sprawiedliwości opiera się na kariatydach, które symbolizują cnoty kardynalne – wiarę, nadzieję, miłość.